Voor Beneath The Skin greep Holy Lamb terug naar het ultieme symfonische gebeuren, de concept plaat. Het verhaal is gebaseert op de roman The Skin Of The Holy Lamb geschreven door Ieva Dmitricenko. Beneath The Skin vertelt een ongewoon verhaal over muziek. Na het creëren van de wereld en zijn verschillende dimensies, besluit God uit onvredenheid voor iedere dimensie een leider te benoemen. Makhtartam is één van die leiders die uit is op meer macht, gevoed door zijn hebzucht. Zijn oog valt op de dimensie van muziek, geregeerd door Headturn, die hij op listige wijze weet te veroveren en waarbij Headturn gevangen wordt gezet. Vlak voor zijn gevangenschap weet Headturn met zijn heilige adem enkele sterren tot leven te wekken, die hij willekeurig over het heelal verspeidt. De helpers van Makhtartam beginnen met het verspreiden van muzikale stenen, die de luisteraars slechts kort voldoening schenken en hun verlangen aanwakkert naar meer. Dit natuurlijk enkel en alleen tot doel om Makhtartam meer financieel gewin op te leveren. God ziet dit met lede ogen aan en recruteert de sterren om de muziekdimensie weer bekorende muziek te laten scheppen en Headturn te bevrijden van Makhtartam’s geweldadige gevangenschap. Uiteindelijk slaagt de missie en wordt de orde hersteld. Muzikaal gezein werkt men zich weer door het schimmige schendigsvlak van traditionele en neoprog, waarbij ook jazzrock invloeden worden aangesproken. Het levert en uur muziek op dat grotendeels afgewogen overkomt maar waarbij wordt gekozen voor niet al te gemakkelijk muzikaal vertoon. Men wil soms te complex bezig zijn, waardoor de aandacht van de luisteraar weer verslapt. Juist als Holy Lamb de aandacht van de luisteraar grijpt, zoals bijvoorbeeld in de opening van het grotendeels instrumentale The End – Headturn’s Release, komt de complexiteit weer om de hoek kijken met instrumenten die elkaar lijken te bevechten. Helaas gebeurt dit nog te veel. Gitaarsoli die ontkracht worden door basloopjes ne overmatige drumaccenten. Rustpunten zijn dan ook tekort aanwezig, al springt het prachtige, meeslepende en instrumentale Stars Fell On Fertile Lands er toch wel uit met fraai akoestisch getokkel over een zacht aandoend toetsentapijt.

Wilco Barg